urowany, gotycki zamek zbudowany został w XIV wieku przez Kazimierza Wielkiego na miejscu wcześniejszej drewnianej budowli. Był on jedną z licznych budowli obronnych na granicy Małopolski i Śląska.
  W skład zamku wchodziła okrągła wieża, pozostała z XIII- wiecznego założenia, budynek mieszkalny oraz dziedziniec wewnętrzny utworzony przez otaczające całość mury obronne. Po stronie północno - wschodniej znajdowała się część gospodarcza zamku także z okrągłą basztą i wjazdem w murze usytuowanym pomiędzy budynkiem mieszkalnym a basztą. Okalające całość mury dochodziły do dwóch metrów grubości.
  Przez ćwierć wieku zamek był w posiadaniu księcia opolskiego Władysława Opolczyka lecz w 1397 roku wrócił do Polski za sprawą Władysława Jagiełły. W tym to czasie przeprowadzona zostaje rozbudowa warowni za sprawą jej starosty Jana ze Szczekocin herbu Odrowąż.
  Początek XVI wieku to okres świetności olsztyńskiego zamku. Jego kolejni starostowie: Mikołaj Szydłowiecki, Piotr Opaliński, Jan Ocieski i Joachim Ocieski rozbudowują, modernizują i umacniają warownię. W tym czasie powstają dwa podzamcza, które oddzielone są murem i fosą a okrągła XIII - wieczna wieża zyskała ośmioboczną nadbudowę.
    Zamek odpiera  atak księcia austriackiego Maksymiliana Habsburga w 1587 roku lecz ostrzał artyleryjski uszkadza jednak jego mury i budynki. W latach 1620 - 1630 zniszczona część zamku zostaje rozebrana a nie remontowana reszta niszczeje. W 1656 roku wojska szwedzkie zdobywają zamek i od tego czasu,  wspaniała kiedyś rezydencja popada w ruinę. W roku 1772 ponownie rozbierane są pozostałości zamku a uzyskany w ten sposób materiał wykorzystano do budowy kościoła w Olsztynie.
   Do dnia dzisiejszego pozostały z zamku fragmenty murów obronnych i budynków mieszkalnych, dwie wieże: prostokątna i okrągła /jej wysokość to około 35 metrów/ i część dziedzińca.